Kahverengi cüceler, "neredeyse" yıldızlardır. Kütleleri bir yıldız gibi çekirdeklerinde enerji üretimini sağlayacak nükleer füzyonu gerçekleştirmeye tam yeterli değildir. Fakat bir takım hareketliliklere sahip olmaları onları gezegenle yıldızlar arasında bir yere koyar.

Asteroitler küçük, biçimsiz, kayaçlı yapılı gök cisimleridir ve genellikle başı boş dolaşırlar. Her ne kadar Dünya ile kıyaslandığında ufacık olsalar da, çarptıklarında yeryüzündeki yaşamı yok edecek kadar etkili olabilirler.

Düşük kütleli yıldızlar, çok büyük sıcaklıklara erişemezler ve bu nedenle kırmızıdırlar. Fakat düşük kütleleri onları aynı zamanda daha stabil, uzun ömürlü yıldızlar yapar. Bu nedenle evrendeki yıldızların kayda değer bir bölümü soğuk, kırmızı yıldızlardan oluşur.

Orion takım yıldızının da bir parçası olan ve gökyüzünün en parlak yıldızlarından Betelgeuse bir kırmızı süper devdir. Yaşamının kıyısında olan bu yıldız, her an bir süpernova patlaması gerçekleştirip, günlerce gündüz bile görünecek bir parlaklığa erişebilir. Fakat bu "her an" bir yıldız için bir gün olabileceği gibi binlerce yıl da olabilir.

Güneş gibi yıldızlar, süpernova patlaması geçirebilecek kadar büyük kütleli değillerdir. Bunun yerine ömürlerinin sonuna geldiklerinde, dış katmanlarını uzaya salarak bir gezegenimsi bulutsu oluştururlar. Geriye ise çok sıcak bir çekirdek olarak, bir beyaz cüce kalır.

Süpernova patlaması geçiren yıldızlar, geriye iki yıldız kalıntısı bırakabilir: Bir nötron yıldızı veya kara delik. Nötron yıldızları öylesine yoğun cisimlerdir ki İstanbul'un üzerine sığabilirler ama Güneş'ten bile büyük bir kütleye sahiptirler.

Evrenin yutan canavarları kara delikler, artık çekiminden ışığın bile kaçamadığı aşırı kompakt cisimlerdir. Büyük kütleli bir yıldızın süpernova patlaması sonrasında oluşurlar ve etraflarında, onlarla yolu kesişen ne varsa yutarak, giderek daha da büyük hale gelirler.

Galaksi merkezlerinin çok yoğun bölgeler olması nedeniyle, bu bölgelerde oluşan kara deliklerin yutabileceği çok malzeme bulunur. Bu sayede bu kara delikler sürekli olarak büyürler. Öyle ki kütleleri milyarlarca Güneş kütlesine erişebilir!

Gece gökyüzüne baktığımızda gördüğümüz tüm yıldızlar, yalnızca bizim galaksimiz olan Samanyolu galaksisine aittir. Galaksiler öylesine büyük yapılardır ki, yüz milyarlarca hatta trilyonlarca yıldızı barındırabilirler. Gözlemini yaptığımız binlerce yıldızdan oluşan yıldız kümelerini, bulutsuları, yıldızları, gezegenleri, beyaz cüceleri, nötron yıldızlarını, kara delikleri, her şeyi kapsarlar. Samanyolu galaksisinin çapı yaklaşık 100 bin ışık yılıdır.

Evrendeki en büyük tekil yapılar galaksiler olsa da aslında yüzlerce hatta binlerce galaksi de kütle çekim sayesinde bir araya gelerek devasa galaksi kümelerini oluşturabilir hatta süper kümeler adını verdiğimiz daha büyüklerini de oluşturabilirler. Bu ölçekler, artık evrenin kendisini tanımlayan ölçeklerdir.